โดย Thanapat
นกเขาที่อยู่ในสนามแข่งมีทุกสไตล์ ทั้ง อินโด,อินเตอร์และไทย การพํฒนาของนกเขาแต่ละสไตล์ก็แตกต่างกันไป นกสไตล์อินโดเสียงเล็กแกนบางมีความกังวาล แหลมเล็กแทงเสียดหู วางคำลึก ชัดเจน 4 เดือนก็สามารถแข่งได้แล้วภาษานักเลงนกเรียกว่า "ขึ้นเร็ว" แต่นกจำนวนไม่น้อยก็ไปไม่ถึงฝั่งฝันคือยังไม่ได้เข้าสนามแข่ง แค่ฝึกซ้อมขึ้นรอกก็ร้องกว๊าก ปลายอึบเสียแล้ว เรียกว่า"ไปเร็ว" อีก นี่ก็เป็นปัญหาของนกเสียงเล็ก นกอินเตอร์คือลูกผสมไทย-อินโด ทำให้ได้นกไทยในแบบหวานหู(มีน้ำ) เม็ดในมาก เสียงกว้างขึ้นแกนเสียงบางที่เรียกว่าเสียงเล็กเต็ม หรือปีนกลาง ทำให้ลดปัญหาน้อยลงไปได้แต่ขาดความชัด วางคำ แต่ได้น้ำอดน้ำทนเพิ่มขึ้นมาหน่อย นกไทยเสียงแข็งต้องเป็นนกมีอายุ มีวอร์มเสียงนาน ร้องจับตับมากถึงขั้นจับตับดิ่ง ส่วนมากร้องดีบนรอก นกที่ร้องน้อยจะไม่กดหน้าเปิดปลาย ซื้อขายต้องฟังบนรอก
ฟังจากคุณโบ๊ตบอกว่านกเมื่อเข้าสนามจะเปิดเสียงเข้าใส่กัน เรียกว่า ร้องรบ เมื่อนกสู่วัยเจริญพันธ์ขึ้นชื่อว่านกเขาอย่างไรก็ต้องร้องเพื่อประกาศอาณาเขต หากมีศัตรูอยู่ต้องมีการช่วงชิง นกสไตล์อินโดฟังแล้วคำสวย เหนือนกไทย การพัฒนาของชาวอินโด นกที่ร้องสวยใกล้กับคำว่าร้องเสีย นกเสียงเล็กอายุการเล่นสั้น 7-8 เดือนก็เล่นไม่ได้ ถ้าพูดอย่างนี้ท่านที่หัดเล่นใหม่ๆก็คงไม่อยากซื้อมาเล่น เพราะนกยังไม่ทันจะร้องให้ได้ยินก็บอกว่าเสียและเล่นไม่ได้เสียแล้ว ถึงกับบอกว่านกเสียงเล็กเล่นไม่ได้นานเดี๊ยวก็เสีย นกสไตล์ไทยเป็นขวบยังไม่ร้องแต่ของอินโด 4 เดือนเป็นแชมป์ดาวรุ่งแล้ว แต่นกไทยยังเป็นเด็กอยู่ นกอินโดที่ร้องสวย แกนเสียงไม่ใหญ่นัก ยิ่งเล็กยิ่งสวยเพราะแทงหู แต่เมื่อถึงวัยเจริญพันธ์นกต้องร้องประกาศอาณาเขต นกทุกตัวหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องร้องจับตับ แต่นกสไตล์อินโดพอร้องเข้าตับยาว กว๊ากเสีย ถึงขั้นปลายอึบก็มี ทางอินโดเขาจะทิ้งแล้วซื้อใหม่ นกเขาทุกตัวเมื่อถึงวัยเจริญพันธ์ต้องร้องรบ นกสไตล์อินโดถ้าเทียบกับนกไทยก็คล้ายกับนกขันโกรกๆ นกที่ดีต้องฟังได้ทั้งที่บ้าน ที่ซ้อมและที่สนามแข่ง ต้องร้องได้เหมือนกัน นกดีต้องดีด้วยตัวเองจริงๆ นกที่ร้องในสนามอยู่ที่บ้านไม่กล้าร้องให้ใครฟังแต่ไปติดรางวัลทุกที่ก็มีโดยเฉพาะเสียงใหญ่ที่ต้องร้องบนรอก แต่การเล่นนกต้องหัดฟังที่ไหนๆก็ได้เหมือนกัน
ต่อให้มีนกดีอย่างไรถ้าผู้เลี้ยงไม่เข้าใจ ขาดการดูแล หรือซ้อมไม่สม่ำเสมอ ไม่ว่านกจะร้องน้อยหรือมากก็อาจจะไปไม่รอด เพราะไม่มีความแข็งแกร่งอย่างเพียงพอ
ฟังจากคุณโบ๊ตบอกว่านกเมื่อเข้าสนามจะเปิดเสียงเข้าใส่กัน เรียกว่า ร้องรบ เมื่อนกสู่วัยเจริญพันธ์ขึ้นชื่อว่านกเขาอย่างไรก็ต้องร้องเพื่อประกาศอาณาเขต หากมีศัตรูอยู่ต้องมีการช่วงชิง นกสไตล์อินโดฟังแล้วคำสวย เหนือนกไทย การพัฒนาของชาวอินโด นกที่ร้องสวยใกล้กับคำว่าร้องเสีย นกเสียงเล็กอายุการเล่นสั้น 7-8 เดือนก็เล่นไม่ได้ ถ้าพูดอย่างนี้ท่านที่หัดเล่นใหม่ๆก็คงไม่อยากซื้อมาเล่น เพราะนกยังไม่ทันจะร้องให้ได้ยินก็บอกว่าเสียและเล่นไม่ได้เสียแล้ว ถึงกับบอกว่านกเสียงเล็กเล่นไม่ได้นานเดี๊ยวก็เสีย นกสไตล์ไทยเป็นขวบยังไม่ร้องแต่ของอินโด 4 เดือนเป็นแชมป์ดาวรุ่งแล้ว แต่นกไทยยังเป็นเด็กอยู่ นกอินโดที่ร้องสวย แกนเสียงไม่ใหญ่นัก ยิ่งเล็กยิ่งสวยเพราะแทงหู แต่เมื่อถึงวัยเจริญพันธ์นกต้องร้องประกาศอาณาเขต นกทุกตัวหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องร้องจับตับ แต่นกสไตล์อินโดพอร้องเข้าตับยาว กว๊ากเสีย ถึงขั้นปลายอึบก็มี ทางอินโดเขาจะทิ้งแล้วซื้อใหม่ นกเขาทุกตัวเมื่อถึงวัยเจริญพันธ์ต้องร้องรบ นกสไตล์อินโดถ้าเทียบกับนกไทยก็คล้ายกับนกขันโกรกๆ นกที่ดีต้องฟังได้ทั้งที่บ้าน ที่ซ้อมและที่สนามแข่ง ต้องร้องได้เหมือนกัน นกดีต้องดีด้วยตัวเองจริงๆ นกที่ร้องในสนามอยู่ที่บ้านไม่กล้าร้องให้ใครฟังแต่ไปติดรางวัลทุกที่ก็มีโดยเฉพาะเสียงใหญ่ที่ต้องร้องบนรอก แต่การเล่นนกต้องหัดฟังที่ไหนๆก็ได้เหมือนกัน
ต่อให้มีนกดีอย่างไรถ้าผู้เลี้ยงไม่เข้าใจ ขาดการดูแล หรือซ้อมไม่สม่ำเสมอ ไม่ว่านกจะร้องน้อยหรือมากก็อาจจะไปไม่รอด เพราะไม่มีความแข็งแกร่งอย่างเพียงพอ